Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σελίδες στην έλλειψη υλικής υποδομής, τεχνολογικής υποστήριξης, καθηγητών, στις άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολείου και στα νομοσχέδια που πετάνε μαθητές/-τριες έξω από το σχολείο, αλλά, πρώτον, όλα αυτά έχουν χιλιοειπωθεί, δεύτερον, ξέρουμε οτι το κράτος θέλει να ξοδέψει όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά για την παιδεία και, τρίτον, τα προβλήματά μας με το εκπαιδευτικό σύστημα και το σχολείο είναι πολύ μεγαλύτερα.
Το σχολείο, όπως λένε και τα βιβλία της πολιτικής παιδείας, πέρα απά το να «δίνει γνώση», είναι και φορέας κοινωνικοποίησης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχει σα σκοπό του να μας μεταδώσει τις αξίες, τους κανόνες, τις αρχές και τις νόρμες συμπεριφοράς της κοινωνίας. Ζώντας όμως σε μια κοινωνία που οι αξίες της είναι η ρουφιανιά, η δουλοπρέπεια, η υποταγή, το lifestyle και η επιτυχία σε βάρος του άλλου... μόνο θετική άποψη δεν μπορούμε να έχουμε για το σχολείο.
Στο σχολείο, ο καθηγητής και ο διευθυντής θα σου μάθουν οτι αυτοί κάνουν κουμάντο και οτι εσύ απλά πρέπει να υπακούς, πράγμα που θα γίνει και στο μέλλον με το αφεντικό σου. Θα μάθεις οτι μπορείς να μιλάς μόνο μέσω αντιπροσώπων (15μελών - 5μελών), γιατί είσαι ανίκανος να μιλήσεις ο ίδιος για τα προβλήματά σου, αλλά και να δώσεις λύσεις σε αυτά. Μέσω της προπαγάνδας των σχολικών βιβλίων, θα μάθεις ότι οι εχθροί σου είναι οι Τούρκοι και οι Αλβανοί, και γενικότερα το οτιδήποτε ξένο. Μπορεί όμως, επίσης, να μάθεις ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ένα σώμα και πως οφείλουν να ζουν ειρηνικά και ήρεμα κάτω από τον νόμο και το κράτος. Τότε θα σου πουν πως εχθροί σου είναι οι «τρομοκράτες», όσοι παραβαίνουν τον νόμο και τις εντολές του κράτους, ποτέ όμως δε θα σου πουν για τα ίδια τα αφεντικά και τους εξουσιαστές που σου διαλύουν την ζωή. Ακόμη, μέσω των εξετάσεων θα μπεις στην άκρως ανταγωνιστική λογική τού «ο θάνατός σου: η ζωή μου».
Η γνώση είναι άπειρη. Το σχολείο από αυτή τη γνώση επιλέγει να μας δώσει το κομματι που συμφερει κρατος και την εξουσία. Το πρωινό ξυπνητήρι, η προσευχή, το απουσιολόγιο, τα σαρανταπεντάλεπτα της μιζέριας, η μηχανιστικη μέθοδος της απομνημόνευσης και της παπαγαλίας που σου αλέθει το μυαλό καθημερινά, το διαρκές άγχος και το τρέμουλο στην σκέψη των εξετάσεων κάνουν το σχολείο κάτεργο και εμάς δέσμιούς του. Όλα αυτά όμως δεν είναι τυχαία... Είναι όπλα στα χέρια των εξουσιαστών, για να μας διαλύσουν κάθε κριτική σκέψη, να καταστείλουν κάθε δημιουργικότητα, να μας στερήσουν τον ελεύθερό μας χρόνο και, το κυριότερο, να μας κάνουν να μισήσουμε τη γνώση... Θέλουν δηλαδή, μέσα από την ίδια ρουτίνα, την ίδια άθλια και μίζερη καθημερινότητα, να μας ρουφήξουν τη ζωή, εξαντλώντας μας ψυχικά και σωματικά.
Με λίγα λόγια, το σχολείο...
Επιβραβεύει και ανάγει σε πρότυπο όσους μαθητές πληρούν το κάδρο του μελλοντικού φιλήσυχου και απαθή πολιτη, ενώ, αντίθετα, τσακίζει όποια σκέψη ξεφεύγει από τα κάθε είδους κοινωνικά πρότυπα και τείνει να αρνηθεί τη σχολική σκλαβιά.
Τέλος, το σχολείο μάς ετοιμάζει και μας διαπαιδαγωγεί έτσι ώστε να...
ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΒΡΩΜΙΑ.
Πρόβλημα όμως υπάρχει και στο ίδιο το γνωστικό πεδίο που μας δίνει το σχολείο. Μια γνώση καθορισμένη από άλλους για εμάς. Μια γνώση δομημένη έτσι ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εξουσιαστών και όχι τα δικά μας. Μια γνώση νεκρή τις περισσότερες φορές και, κυρίως, αδιάφορη προς εμάς, αφού ποτέ δεν την επιλέξαμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπερεξειδίκευση στο γενικό λύκειο που σε ετοιμάζει για το πανεπιστήμιο, όπου θα γίνεις «λαμπρός» επιστήμονας, και η υπεραπλούστευση στις επαγγελματικές σχολές, αφού θα γίνεις εργάτης.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΡΟΥΦΑ ΤΗ ΖΩΗ
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
Αναρχική μαθητική ομάδα
«Αντιεκπαιδευτική Επίθεση»
